kosmetologia

[aaa4]

Potrawy byly wspaniale. Wegetarianskie, ale zroznicowane i dobrze dobrane, choc eklektyczne. Ostre chili, delikatne salatki, curry wonne jak trzeba. Obsada kuchni, ktora stworzyla te cuda, nie przypominala nijak uczestnikow konferencji, chociaz bylo w niej pare osob bioracych udzial w zjezdzie. Odrabiali w ten sposob wpisowe. Gdy wyszli do reszty, by posluchac prelekcji o bohaterze literackim, nie mogla wylowic ich z tlumu, ale w zatloczonej, gwarnej i goracej kuchni stawali sie niemozliwymi do pomylenia indywidualnosciami. Smiali sie wiecej niz ktokolwiek inny tam obecny, mowili jakos inaczej, poruszali sie zwinnie i uwaznie i kto na nich spojrzal, zaraz czul sie calkiem zbyteczny i jakos gorszy. Nie chcieli robic takiego wrazenia, zeby odstraszyc natretow. Byli zbyt pochlonieci praca, aby dbac o podobne szczegoly. Wychodzilo im to bezwiednie.

Drugiego dnia po obiedzie, gdy wieczorne slonce skapalo las w miodowym blasku, pisarka przystanela na drewnianym mostku, po ktorym przechodzilo sie, idac z glownego pawilonu do jej grupy domkow. Przystanela i oparla dlonie na szorstkiej poreczy.

Juz tu kiedys bylam! - uderzylo ja. - Znam ten strumien, ten most, sciezke pnaca sie miedzy drzewami... Takie wrazenia miewala w chwilach napiecia i niepewnosci. Nachodzily ja, gdy miala dwanascie lat i czekala, zeby ktos poprosil ja do tanca na zabawie szkolnej, nachodzily ja, gdy jako piecdziesieciolatka wchodzila do hotelowego pokoju w miescie, ktorego na pewno wczesniej nie widziala. Czasem udawalo sie jej przywolac okolicznosci, w ktorych pojawil sie ten okruch wybiegajacej w przyszlosc pamieci, i przez moment miala wrazenie podwojnej obecnosci: tutaj i w miejscu, gdzie kiedys naszla ja ta wizja. Jednak tym razem braklo jakiegokolwiek wytlumaczenia. Nic, tylko czyste odczucie. Niezbyt niesamowite czy tajemnicze, za to bardzo silne. Majestat okolicy dodal mu glebi i powagi.

Strumien i sciezka, widoczne tutaj w miekkim, mglistym zlotym blasku, nieco dalej znikaly w ciemnosci pod niewiarygodnie wielkimi drzewami. Tam zawsze bylo mroczno i cicho i prawie nic innego nie roslo, gdyz olbrzymy nie tolerowaly niczego, co nie mialo ich skali. Na polanach zycie kwitlo w najlepsze: trawy, jezyny, ptaki i owady, wszystko klebilo sie w melanzu zycia. Pod wielkimi drzewami nawet blysk skrzydla sojki zaskakiwal podobnie, jak zdumialaby obecnosc tego malego ptaszka w surowych wnetrzach romanskiego kosciola. Wchodzac tam, wkraczalo sie pod sklepienie gmachu ogromnego jak hrabstwo.

Jednak pomiedzy zywymi pniami widnialo cos jeszcze. Czarne przysadziste obiekty, ktore z tej odleglosci nie wydawaly sie duze, ale byly o wiele wieksze niz domki. Mialy tez wiekszy obwod niz rosnace obok drzewa. To byly szczatki. Wypalone szczatki scietych niegdys drzew pierwotnej puszczy. Powiesciopisarka musiala sie troche wysilic, nim pojela, ze te majestatycznie gorujace nad okolica drzewa to drugi posiew, nawet jeszcze nie stuletni, mlodniak pelen nieletnich odrosli tych wladcow, ktorych milczace trwanie bezpowrotnie dobieglo konca.

Niemniej i tak pod drzewami bylo bardzo cicho, a noca robilo sie jeszcze spokojniej.

Post został pochwalony 0 razy